Postawy społeczne wobec osób z niepełnosprawnością i niedostosowaniem społecznym

 

Każdy człowiek zdrowy , głuchy , niewidomy , słabo widzący ,

niedostosowany społecznie , inwalida ruchu ma prawo do: opieki,

wychowania, pobierania nauki i życia w społeczeństwie."

 

 

Sformułowanie „niepełnosprawność intelektualna” jest stosunkowo nowe, terminologia z nim związana nie jest w pełni uporządkowana a jej zakres podlega pewnej zmienności zależnie od aspektu w jakim jest rozpatrywane (kryteria medyczne, społeczne, pedagogiczne). Sama nazwa powstała na skutek trendów w pedagogice specjalnej i psychologii, mających na cele odejście od terminów stygmatyzujących osoby niepełnosprawne, takich jak używanie dawnej formalnej diagnostyce psychiatrycznej określenia debilizm, imbecylizm i idiotyzm.

Każdy człowiek, jako istota społeczna, potrzebuje kontaktu z innymi ludźmi, w związku z czym ważne jest dla niego to, jak postrzegają Go inni, oraz jak On, odnosi się wobec innych osób. Postawy społeczne wobec osób niepełnosprawnych  i niedostosowanych są dwie  pozytywna albo negatywna.

Postawa negatywna jest bardzo przykra człowiek unika osoby z niepełnosprawnością nie akceptuje jej , poniża, uważa za gorszą. W tego typu postawie  można zauważyć także zwracanie szczególnej uwagi na niepełnosprawność danej osoby, izolowanie osoby niepełnosprawnej od innych osób, wyrażanie sprzeciwu oraz niechęci wobec przyjmowania udziału osób niepełnosprawnych w kontaktach społecznych, a także pojawianie się poczucia braku swobody, lęku, zmieszania oraz zagubienia w obecności tych osób.

            Pracując z osobami niepełnosprawnymi często widzę że te osoby potrzebują miłości akceptacji i zrozumienia. Sami rodzice opowiadają jak są traktowani przez inne osoby gdy jest np: z dzieckiem w sklepie a ono zachowuje się nieodpowiednio poprzez swoją chorobę zaburzenia , inni ludzi śmieją się z nich słychać szepty że jest „dzieckiem debilnym”. Takie dzieci mają przecież prawo iść do sklepu do Kościoła , kina. Widząc takie osoby często ludzie schodzą z drogi nie rozumieją ich problemów. Pracując w Domu Dziecka zauważyłem jak ludzie odbierają osoby niedostosowane społecznie. Będąc w sklepie czy Kościele niejednokrotnie słyszałem głosy „idą Ci z bidula”. Dzieci od razu wpadają w złość, smutek nasze społeczeństwo nie jest przygotowane na takich ludzi. Ważne jest aby już od najwcześniejszych lat wdrażać ludzi do  współczesnego życia z niepełnosprawnymi ludźmi. Podejmując wszelki kroki w celu zintegrowania społeczeństwa pełnosprawnego z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie należy przede wszystkim pamiętać, że „podstawą społeczeństwa jest głęboki szacunek dla każdego człowieka z jego możliwościami i ograniczeniami, z perspektywami i predyspozycjami”.  Nawet Ci wierzący podczas pobytu w Kościele komentują ubranie postawę zachowanie. Podczas rozmowy z wychowanką która ma dziecko sama ma 21 lat jest młoda mamą która przebywa w Placówce  zapytałem dlaczego nie wchodzi do środka do Kościoła przyznała mi się że ludzie ją obgadują. Przykre jest to że takie osoby często nie mają wsparcia.

 W takim momencie warto zastanowić się co się ze mną dzieje, dlaczego mam trudności w nawiązaniu oraz utrzymywaniu kontaktu z osobami niepełnosprawnymi, skoro poznaję człowieka, a nie jego niepełnosprawność? Co jest przyczyną takiego myślenia o osobie, która utraciła sprawność?

Nasze postawy wobec osób niepełnosprawnych intelektualnie częściowo zależą od kontaktów osobisty z takimi osobami, oraz od stopnia znajomości ich problemów życiowych. W innym przypadku postawy wobec nich opierają się głównie na stereotypach i obiegowych przekonaniach, a nie na własnych doświadczeniach. Cz. Kosakowski zwraca uwagę na konieczność kształtowania wobec zjawiska ludzkiej niepełnosprawności postawy pozytywnej oraz nastawienia profilaktycznego. Postawa pozytywna, to przyjmowanie niepełnosprawnego jako elementu życia człowieka, jako problemu, z którym można i należy się zmagać w wymiarze indywidualnym i społecznym, z celem dosiężnym – przygotowanie takiej osoby do pełni życia na miarę możliwości. To rehabilitacja osoby z uszkodzeniami z pełnym jej współudziałem, ale również stwarzanie warunków materialnych i klimatu psychicznego dla bytowania wśród nas  i z nami.

Współczesne czasy nacechowane są licznymi kryzysami zwłaszcza   w dziedzinie norm  i ocen moralnych. Obserwujemy również ścieranie tendencji. Jedną stanowi cywilizacja miłości, walcząca o godność człowieka, głosząca prawdę, że życie jest szczególnym darem Bożym.

Podsumowując rozważania warto przytoczyć słowa wybitnego onkologa francuskiego Luciena Israela, które brzmią: apeluję do sumień i roztropności decydentów, ale również do tych wszystkich, którzy troszczą się o przyszłość cywilizacji ludzkich. Nawet gdyby, co mało prawdopodobne, uniknięto wypaczeń w stylu holenderskim, i tak konsekwencje byłyby zgubne. Nie pozwólcie ludziom młodym i zdrowym przyzwyczajać się do myśli, że życie ludzi chorych jest mniej godne, niż ich własne życie i że można je im odebrać - by im oddać przysługę. Zadbajcie o to, aby płomień nauki i sztuk medycznych był przekazany tylko tym, którzy maja bezwzględny szacunek dla ludzkiego życia i czynią zeń religię. Strzeżcie się upadku poczucia wartości ciała i duszy, jednostek i społeczeństw, które one tworzą, strzeżcie zagrożonych wartości, których jakoby chcą bronić, zmyślnym krętactwem.

 

KM